woensdag 29 augustus 2018

Uit de oude doos

Eén van de vele UFO's die ik nog heb liggen is mijn driehoekjesquilt. Het moet een charmquilt worden, wat betekent dat ieder stukje van een andere stof wordt gemaakt. Een variatie hierop is dat 1 stof 2x wordt gebruikt. Het idee hierachter is het spelletje dat een ziek kind de twee matchende stukjes moet zien te vinden.

Engels patchwork, ik heb er nog altijd een zwak voor. Het is de techniek waarmee ik kennis maakte met patchwork. Vanaf dat moment had het mijn absolute interesse. Probleem was wel dat ik in de vroege jaren 80 nauwelijks aan informatie kon komen, dus het duurde nog tot de komst van het internet voordat ik voldoende informatie kon vinden om mij verder te verdiepen in de verschillende technieken.

Bij het opruimen van mijn zolder vond ik nog wat oude werkjes.


Voor het middelste werkje heb ik destijds mallen van koper gemaakt! Het blauwe was mijn variatie op Engels patchwork, waarbij ik de stof niet om kartonnetjes naaide, maar in plaats daarvan vlieseline op de achterkant streek. Het was niet zo'n succes... Deze schatten uit het verleden hebben overigens mijn opruimwoede niet overleefd.

De driehoekjes zijn van latere datum. En hier geen gepruts met vlieseline, maar weer gewoon kartonnetjes omrijgen. Dat is feitelijk een heel rustgevend werkje. Bovendien is het, als je de driehoekjes en kartonnetjes eenmaal geknipt hebt, een heel compact werk. Zeer geschikt dus om mee te nemen op vakantie. En omdat we op fietsvakantie gingen, werd dit mijn vakantieproject.


Tijdens de vakantie heb ik niet veel gelegenheid gehad om er aan te werken, maar eenmaal thuis ben ik er eens voor gaan zitten. Dat resulteerde al snel in ruim 130 nieuwe driehoekjes die aan de bestaande hoeveelheid toegevoegd konden worden.


De driehoekjes zijn gesorteerd op kleur. Het is de bedoeling om ze straks in een soort verlopende kleurvlakken aan elkaar te naaien. Hier liggen ze, volkomen willekeurig, op mijn snijmakt.


Hóe de driehoekjes straks aan elkaar komen, daar ga  ik mij in een later stadium mijn hoofd wel eens over breken. Voorlopig probeer ik met enige regelmaat wat nieuwe driehoekjes aan de collectie toe te voegen. Op dit moment staat de teller op 544 driehoekjes.

Karin


donderdag 10 mei 2018

De draad weer oppakken...

... letterlijk en figuurlijk wel te verstaan. Handwerken heeft lange tijd op een wat lager pitje gestaan, dus veel om over te schrijven was er niet. Zeker mijn quilts lagen helemaal stil, verder dan wat breien en haken ben ik de afgelopen anderhalf jaar niet gekomen.
Vorige week heb ik mijn Purple Delight tevoorschijn gehaald en ben begonnen met quilten. Dit gaat de UFO worden waar ik de komende tijd aan werk en traditioneel is het elke 10e van de maand UFO-updatedag. Vandaag dus.

De quilt was al in 2014 klaar, gedubbeld en wel, om vervolgens in de kast te belanden. Inmiddels zijn de eerste 12 vierkanten gequilt en ik dub nog over het al dan niet quilten van de kleine vierkantjes. Voorlopig concentreer ik me op de grote, over de rest neem ik in een later stadium wel een beslissing.


Karin

zaterdag 31 december 2016

De balans opmaken

Op oudejaarsdag 2015 startte ik met de Persian Dreams, met eigenlijk het idee om iedere twee weken een hexagon te breien, zodat de deken eind 2016 af zou zijn. Dat is dus niet gelukt. De eerste paar maanden ging het goed, maar vanaf mei heb ik eigenlijk niet voldoende tijd gehad. Tijd om te kijken hoe ver ik wél gekomen ben.

Twaalf hexagons zijn helemaal klaar. Nummer 13 ligt nog verfrummeld op een draadje te wachten op het afhechten van de draden. Daarna een badje en blocken.


Tussendoor heb ik nog wel een col gebreid: de Red River Valley, mijn versie van Escherzade cowl.


Het origneel was enkel gebreid, maar omdat ik het niet mooi vond om de witte steken van de rand averecht te breien, ging hij natuurlijk omkrullen... Dus heb ik maar besloten om hem dubbel te breien. Dit is de binnenkant:


Eigenlijk vind ik de binnenkant mooier, maar dat komt door het kleurverloop. Ik had gehoopt dat de voorkant van wit tot donker zou verlopen, maar dit garen kent een té lang verloop om dat voor elkaar te krijgen in zo'n klein project.
Hieronder nog een detail van het patroon.


Voordat ik verder ga met de Persian Dreams, ga ik eerst nóg een col breien. Nadat ik de mijne af had, kreeg ik al meteen een bestelling van mijn zoon.

Ik wens iedereen een fantastisch 2017 toe!

Karin

woensdag 23 november 2016

Redden wat er te redden valt

Niet gehinderd door enige kennis van zaken, stortte ik mij in maart 2013 op het breien van de Thistle. Het ging eigenlijk best goed. Tot aan de laatste rij bloemen... daar wilde ik geen half patroon van de volgende rij meer tussen hebben, dus moest ik de inbreikleur grote stukken meevoeren. Dat ging niet zo goed.

Die laatste toeren waren ook veel losser gebreid dan de rest. Tja, ik heb nou eenmaal geen vaste hand van breien. En toen bij het breien van die rand dan ook nog de kabel uit de naald losschoot, belandde de shawl in de kast. En daar kwam ik 'm gisteren weer tegen.

Toch wel zonde om er niets mee te doen. Ik besloot om te proberen om die lange meevoerdraden door te knippen en af te hechten. Tot zo ver het goede plan: géén haalbare kaart!
Als laatste redmiddel heb ik 'm gevilt. Die te strakke draden heb ik allemaal doorgeknipt, de rimpels gladgetrokken en daarna in de droger. *slik*

Maar wat een briljante methode is dat, vilten in de droogtrommel. Je kunt het proces vrij goed volgen en stoppen zodra je het genoeg vindt. Ik wilde een soepel gevilte shawl, en dat is gelukt! Ik moet nu alleen de steek nog afwerken. Normaal brei je daar nog een rand omheen, maar omdat de shawl toch al niet echt goed was, had ik daar geen puf meer voor. Het nieuwe plan is om de achterkant af te werken met satijnband. Dat moet ik dan nog wel eerst ergens op de kop tikken!

 Wordt vervolgd dus...

Karin


woensdag 7 september 2016

Tutorial Lunchbag

Mijn lunchbag is nu een jaar in gebruik, en ik ben nog steeds enthousiast. Ik krijg er veel leuke reacties op en heb al diverse keren de vraag gehad hoe je zoiets nou eigenlijk maakt. Dus bij deze een beschrijving van hoe ik het doe. Het kan vast ook op vele andere manieren, maar zo gaat het op z'n Karins.

Snijd twee stroken. Ik heb voor de buitenkant een strook genomen van 50 x 22 cm van een gewone katoen en voor de binnenkant een strook van 52 x 22 cm van geplastificeerde katoen.


Leg van beide stroken de goede kanten op elkaar en naai de zijkanten dicht. 

Vouw de onderkanten in een punt waarbij je erop let dat de naad precies in het midden zit. Laat alle naden dezelfde kant opvallen, dan vallen ze straks mooi tegengesteld en krijgt de lunchbag niet zulke dikke proppen naadtoeslag.

Speld de punten vast. Teken voor de binnenkant de naailijnen op de stof. Ik doe dat gewoon met een balpoint. Ik houd van een vierkante bodem en heb dus 4 cm aan beide zijden van de naailijn afgetekend. Neem je een smallere bodem, dan zal de bag wat platter en hoger worden.

Wanneer alles gespeld is ziet het er zo uit:

Leg beide bodems met de verkeerde kanten op elkaar. Als de naden allemaal dezelfde kanten op vallen, dan zullen ze tegengesteld zijn. 


Stik over de lijn, waarbij beide bodems aan elkaar gestikt worden. Dit is op zich niet noodzakelijk, maar ik vind het prettig met schoonmaken dat beide lagen aan elkaar vast zitten. Bovendien geeft het wat meer 'body' aan de lunchbag.


Knip de naad op een halve centimeter af en herhaal deze handeling voor de andere kant.

Vouw nu de buitenkant met de goede kant naar boven. Hierbij valt hij om de binnenkant heen. De binnenkant moet boven de buitenkant uitsteken.

Zorg ervoor dat de naden de goede kant op vallen (dit is te zien aan de naden waarbij de bodems op elkaar zijn gestikt. Ook hier vallen de naden dan tegengesteld.


Vouw de stof van de binnenkant om de stof van de buitenkant heen. Geplastificeerde katoen rafelt niet, dus een inslagje is niet nodig. Geplastificeerde katoen kan niet gespeld worden, de gaatjes blijven namelijk zichtbaar, daarom gebruik ik paperclips.


Stik op het randje door. Ik laat daarbij het voetje in het geheel over de geplastificeerde katoen lopen en zet de naald naar links. Doe ik dat niet, dan gaat de stof trekken omdat het voetje meer grip heeft op de geplasificeerde katoen dan op de gewone katoen.


De lunchbag is nu klaar en heeft alleen nog een sluiting nodig. Deze krijgt een lusje en een knoop, maar ook een houtje-touwtje sluiting werkt goed. Een andere mogelijkheid is een kliksluiting. Ik heb hiervan nog een hele collectie die ik van onze oude tentjes heb afgeknipt. Ook oude tassen worden hier niet weggegooid voordat alle onderdelen die voor hergebruik geschikt zijn eraf gehaald zijn. Laat hier dus je fantasie de vrije loop.

Maak van een stukje stof een smal strookje dat als lusje kan dienen.



Markeer het midden met een speld, en zet vervolgens het lusje eraan. Naai daarna de knoop aan.

Om de lelijke aanhechtingsplaats van het lusje te camoufleren heb ik daar een sierknoopje opgenaaid.

De lunchbag is klaar!

Of de geplastificeerde katoen voedselveilig is weet ik niet, maar ik ben nog van de generatie die als baby blijmoedig op weekmakers heeft liggen sabbelen, dus daar maak ik maar geen punt van.

En nu waarom ik zo blij ben met mijn lunchbags: als je je brood op hebt, vouw je hem plat op en neemt hij geen ruimte meer in in je tas! Ideaal!


Varieer naar hartelust met de maten. Door de bag wat smaller of lager te maken, of door een smallere of bredere bodem krijgt hij een geheel andere uitstraling. Bovendien is het een prima manier om resten stof te verwerken.

Hieronder nog een paar versies met een aantal verschillende sluitingen.

Op de planning staan nog "broodzakken" voor ons eigen gebakken brood. Feitelijk werkt dat op dezelfde manier, alleen de maten moeten aangepast worden.

Karin 

zondag 4 september 2016

Hibernating

Het is al weer een jaar geleden dat ik het laatste berichtje schreef. Studeren, werken en handwerken gaat niet zo goed samen. Er is dus weinig gehandwerkt het afgelopen jaar. Feitelijk heb ik alleen gebreid. Dat kan ik zelfs als ik heel erg moe ben ;-)

Op oudejaarsdag ben ik een ambitieus project gestart in de vorm van Persian Dreams. Deze deken bestaat uit 24 hexagons. Inmiddels heb ik er 12 klaar, waarvan er 10 te zien zijn op onderstaande foto. De andere twee moeten nog worden geblockt.




Het patroon bevat 6 hexagons, wil je allemaal verschillende maken dan kun je het expansion pack kopen of zelf aan het ontwerpen slaan. Dat laatste heb ik dus gedaan en ik moet zeggen dat het een heel leuke uitdaging is. Maar omdat ik sneller breide dan ik kon tekenen heb ik het expansion pack toch ook nog gekocht. Zo kan ik altijd breien, óók als ik nog geen nieuw ontwerp klaar heb.

De hexagons zijn random gerangschikt. Pas als ik ze allemaal af heb bepaal ik de definitieve schikking. Over de rand beraad ik mij nog, de rand die het origineel heeft wordt het zeker weten niet.

Karin 

zaterdag 5 september 2015

Bags, bags, bags...

Al een tijdje was ik helemaal weg van die leuke uitwasbare lunchbags. In een serieuze poging om minder plastic te gaan verbruiken, en dus geen brood meer mee te nemen in broodzakjes, heb ik er nu een paar genaaid. Natuurlijk kun je ook de oude vertrouwde broodtrommel meenemen, maar het nadeel daarvan is dat die nog steeds veel ruimte in je tas inneemt nadat je hem leeggegeten hebt...

Ik had nog wat lapjes geplastificeerde katoen liggen. Dus aan de slag. Een paar middagen achter de naaimachine leverde een aantal lunchbags op.


Dit was de eerste versie. Een katoentje uit mijn voorraad MAXX-stoffen, met een binnenzijde van geplastificeerde katoen.


En hier nog een paar andere varianten. Door wat te variëren met de breedte van de bodem en de sluitingen, lijkt het toch steeds weer anders. Inmiddels zijn ze in gebruik en ik kan zeggen dat het prima bevalt. Doordat ik de bodems van de voering en de buitenkantstof aan elkaar heb gestikt, laten ze zich heel goed binnenstebuiten keren. Met een vochtig doekje zijn ze dus in een mum van tijd weer schoon. Eén keer per week wassen is dan voldoende. En mijn brood blijft er goed vers in. Ze hebben maar één nadeel: ze zijn te groot. Ik kan er wel 8 boterhammen in kwijt, maar zo veel eet ik helemaal niet. Dus misschien ga ik nog eens aan de slag voor wat kleinere.

De gebruikte sluitingen zijn gerecycled van onze oude tentjes, die ik met pijn in het hart weg moest gooien omdat ze inmiddels zo lek als een zeef waren... Vóór het weggooien heb ik alle plastic sluitingen eraf geknipt. En die kwamen nu prima van pas!


Bovenstaande lunchbag heeft een verstelbare sluiting, dit omdat deze bag wat groter is. Het is bovendien de enige die ook aan de buitenkant geplastificeerde katoen heeft. Onderstaande bag heeft een variant op de houtje-touwtje sluiting, in dit geval een plasticje-plasticje. Dat functioneert ook prima.

De bags zijn, uiteraard, niet waterdicht. Dat kan ook niet, ze lekken op de naden. Maar vocht lekt er niet zo heel snel door heen, waarbij de versie waarvan ook de buitenkant van geplastificeerde katoen is, vocht duidelijk langer tegenhoudt.

Helemaal in de mood voor het maken van tasjes, heb ik vervolgens een tas genaaid volgens de mooie fototutorial van deze site. De tas was eigenlijk bedoeld voor mijn laptop, maar viel te klein uit. Hoewel het een mooie stevige stof is, en ik daarom dacht dat ik hem niet extra hoefde te verstevigen, blijkt de tas toch te slap te zijn.

 
De tas functioneert echter prima als schoudertas en is dan ook al in gebruik! Aan de achterkant zit een royaal ritsvak en aan de voorkant twee kleine vakken.

Vakjes zitten er nooit genoeg in een tas, dus aan de binnenkant een groot vak en een kleine. Daarnaast nog een haak voor de sleutelbos. Eigenlijk had ik hier met de plasticje-plasticje sluitingen een ophangmogelijkheid willen maken voor een (nog te maken) laptophoes, maar omdat mijn laptop er sowieso al niet inpaste heb ik dat maar achterwege gelaten.


Zoals zo veel handwerksters ben ik een enorme hamster en heb ik veel te veel op voorraad. Al deze bags heb ik van materialen uit mijn voorraad gemaakt. Dat is leuk handwerken zo zonder kosten!

Karin