zaterdag 30 maart 2013

Herman

Het is al weer een paar jaar geleden dat ik voor het laatst zuurdesembrood maakte. Mijn jongste vond het onderhand wel weer eens tijd worden. Dus ben ik aan de slag gegaan.
Mijn kennismaking met zuurdesembrood dateert uit mijn kindertijd. Mijn moeder had de ziekte van Ménière en er was een arts die meende dat een macrobiotisch dieet daar een goede invloed op kon hebben. Waaruit dat dieet precies bestond weet ik niet meer, maar twee dingen staan me nog helder voor de geest: de sojablokjes als vleesvervanger en het zuurdesembrood. De soja vond ik afschuwelijk maar het brood was heerlijk!

Ik trouwde een bakker, maar helaas, hij maakte geen zuurdesembrood. Een paar jaar geleden kochten we een broodboek van Linda Collister en daarin stond precies beschreven hoe je zo'n zuurdesembrood moest maken. Het zal wel te maken hebben gehad met beginnersgeluk dat mijn eerste desem en het eerste brood fantastisch lukten. Dat eerste brood heb ik overigens nog met de hand staan kneden. Twaalf minuten lang een roggedeeg kneden, nou geloof me, daar krijg je spierballen van.
Niet alleen ik vond het brood lekker, ook de rest van het gezin was enthousiast.

Het is niet makkelijk om in deze tijd van het jaar een goede desem op te starten, daarvoor is het niet warm genoeg in mijn keuken. Zo'n desem, bij ons Herman genaamd, bestaat uit slechts water en meel. Feitelijk gaan de gisten die van nature in meel aanwezig zijn zich vermenigvuldigen waardoor je je eigen gist kweekt. De desem zorgt er dus voor dat het brood rijst, het is niet nodig om gist toe te voegen. Houd je van een luchtig brood, dan is wat gist toevoegen wel een goed idee, maar ik houd van lekker stevig compact brood! Bovendien bestaat de kick voor mij uit het feit dat ik een brood kan bakken met slechts 3 ingrediënten: meel, water en zout.

Zo'n desem is onbeperkt houdbaar, maar je moet er wel goed voor zorgen. Ik heb het in een kom op het aanrecht staan, afgedekt met een natte theedoek. Een uitstekende methode, mits je er voor zorgt dat de theedoek nat blijft. Een opgedroogde theedoek is synoniem voor een bedorven desem. En zo hebben al heel wat Hermannen het loodje gelegd, maar deze leek er toch wel zin aan te hebben! Hij bubbelde vrolijk. Tot ik donderdag uit mijn werk kwam en Herman wat slapjes in zijn kom hing. Hier waren drastische maatregelen nodig! Zulke drastische maatregelen bestaan uit het weggooien van de helft van de desem en de andere helft weer aanvullen met verse bloem en water. En zowaar, Herman fleurde helemaal op. Kijk maar eens:


Dat betekent dat ik kan gaan bakken! Het bakken van een zuurdesembrood is een heel langdurig proces. Het rijzen van het brood neemt zo'n 12 uur in beslag. Ik zal dus nog even geduld moeten oefenen voor het in de oven mag.

Karin

woensdag 27 maart 2013

21 jaar geleden...

Handwerken heb ik altijd al leuk gevonden, maar het ging niet altijd even goed. Breien bijvoorbeeld, vond ik wel leuk, maar ik breide zó strak dat je mijn breisels meestal rechtop kon zetten. Toch probeerde ik het iedere keer weer, ondanks het feit dat het maar zelden echt goed ging. Ik ben nogal van de volhardende soort...  ;)

Zo kwam ik 21 jaar geleden een patroon van een kindertruitje tegen waar ik helemaal wég van was. Dus garen gekocht en aan de slag. Dat was behoorlijk optimistisch want het was een ingebreid patroon, iets wat ik nog nooit gedaan had én waarbij je vooral niet te strak moest breien. Na diverse pogingen moest ik toch constateren dat het niet ging lukken en ik was dan ook heel blij dat mijn moeder dit truitje wel wilde breien. Dat was eens maar nooit weer zei ze later, er waren geen twee pennen gelijk!
Het truitje is intensief gebruikt, mijn kinderen hebben het alle vier gedragen. Het is een van de dingen die ik niet weg kon doen, het hangt dus nog steeds in de kast.

Toch blijft deze techniek mij trekken, ik vind het gewoon ontzettend gaaf. Inmiddels brei ik niet meer zo strak. Dankzij internet heb ik het Duitse breien ontdekt. Eureka! Dat hadden ze me 40 jaar geleden moeten leren, dan zou ik geen problemen hebben gehad.

Mijn Thistle-shawl wordt op dezelfde manier gebreid als het truitje. Ook nu merk ik dat ik de draden aan de achterkant soms nog wat strak heb hoewel het geleidelijk aan beter gaat. Dit keer ga ik door, ik haal niets uit! Dat betekent overigens niet dat er geen fouten in zitten. Deze shawl is de ontdekkingstocht die het truitje destijds al had moeten zijn.

Gedurende het breien ontdek ik wat ik wel en juist níet moet doen. Zoals bijvoorbeeld het inweven van de draden op dezelfde plek in het patroon, dat geeft een 'lijn' in het breiwerk. Dat had ik inderdaad gelezen in mijn Fair Isle boek, maar toch overkwam het mij. Nu ik het zelf ervaren heb, zal ik er voortaan vast beter op letten.

Inmiddels begint het kleurverloop van het garen zich een beetje af te tekenen. Wat zit er toch een prachtig geleidelijk kleurverloop in dit garen!
Ik heb in ieder geval ontdekt dat ik dit heel erg leuk vind om te doen. Iedere toer die je breit, zie je het patroon veranderen. Met deze techniek ga ik vast nog vaker aan de slag!

Karin

maandag 18 maart 2013

Een overzichtje

Naar aanleiding van de vraag om een overzichtsfoto: bij deze!


Eigenlijk is het best leuk om alle blokken eens uit de kast te halen en uit te stallen. Van sommigen weet ik nog precies wanneer ik ze gemaakt heb. Voor de foto heb ik de blokken allemaal tegen elkaar aangelegd, maar er komen nog sashings tussen. Feitelijk moet er eerst nog een rand om de blokken heen en daartussen dan nog witte sashings. Alleen heb ik nog steeds geen geschikte stof kunnen vinden voor de rand om de blokken.
Misschien moet ik een witte rand om alle blokken doen en dan rode sashings... Dit onderdeel van de quilt verkeert nog in het pruttelstadium!

Karin

zaterdag 16 maart 2013

Over breien

In december en januari had ik een kleine blogdip. Griep, meteen gevolgd door 3 tentamens voor mijn studie, zorgden ervoor dat ik nauwelijks gehandwerkt heb in die periode. Toch zijn er wat vorderingen te melden.
Allereerst dat mijn Pink Ocean af is. Ik heb 'm mooi geblockt, maar dat houdt helaas geen stand. Logisch want het is gebreid van sokkenwol en daar zit polyamide in.
De kleur van deze foto lijkt  trouwens helemaal nergens naar, in werkelijkheid is hij veel rozer. 



Verder ben ik gestopt met de mystery sokken. Ik brei altijd 2 sokken tegelijk op een rondbreinaald, dat bleek met dit patroon géén succes. Ik heb een paar keer moeten goochelen met steken en net toen ik dacht dat ik alles goed had staan, trok ik per ongeluk een naaldje eruit: einde project.

Toch staan er weer een paar sokken op de pennen, alleen wel van een 'nieuw' wolletje. Eén van de eerste dingen die ik op de handwerkbeurs zag was dit sokkengaren. Ik was er helemaal weg van. Omdat het aan het einde van de beurs nog steeds in m'n hoofd zat heb ik het toch gekocht.
Het is de bedoeling om daar de sokken Kai-Mei van te breien uit het boek Sock Innovation van Cookie A.


Van dit patroon heb ik al weer wat geleerd, ik had nog nooit eerder een versterkte hiel gebreid. Ik vind deze manier van een hiel breien wel heel erg mooi, die houden we erin dus. Alleen moet ik nu steken op gaan nemen, dat vind ik altijd het moeilijkste van de hele sok. Bij deze sokken volgt er daarna ook nog een mooi kantpatroon. Daar moet ik even rustig voor gaan zitten, want in de eerste instantie snapte ik er niets van!

En ik ben nog wat gestart. Ik weet het, het is niet verstandig, maar ik had dan ook helemaal geen zin om verstandig te zijn! Ik wil al heel lang proberen om Fair Isle te leren breien. Toen ik het patroon van de Thistle vond op Ravelry en het ook nog eens een gratis patroon bleek te zijn, ging ik voor de bijl!
Inmiddels heb ik een beginnetje gemaakt. Ik hoop maar dat ik de draden aan de achterkant niet te strak heb, zo hier en daar trekt het breiwerk wel wat samen...
De shawl wordt gebreid van Aade Long 8/2 in een mooi rood verloopgaren gecombineerd met naturel.


Wat een kleuren he? Ik ben en blijf een fan van rood! Inmiddels ben ik halverwege het eerste rapport. De shawl wordt rond gebreid en later open geknipt, ook iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Het is één groot experiment dus.


Wanneer de shawl helemaal gebreid is worden de steken rondom opgenomen en wordt er een rand omheen gebreid. Daar zie ik nog het meest tegenop! Steken opnemen, en dan nog maar liefst zo véél... Ik hoop dat ik het steken opnemen daarna voorgoed onder de knie heb!

Karin

woensdag 6 maart 2013

De rood-witte quilt

Eind 2008 begon ik aan deze quilt. Aangespoord door enthousiaste verhalen van cluppers over het werken met de hand, besloot ik dat ik deze quilt 'op de hand' zou naaien.

Het was een moeilijke tijd, eind 2008. Mijn moeder lag ernstig ziek in het ziekenhuis en de vooruitzichten waren slecht. Ik heb heel wat uurtjes, wachtend in het ziekenhuis, aan deze quilt zitten werken. Als ze beter zou worden, dan zou ik de quilt voor haar maken, bedacht ik mij. Qua kleuren had hij perfect in haar slaapkamer gepast. Helaas werd ze niet beter...
Ik werkte verder aan de quilt en liet me daarna een tijd lang afleiden door allerlei andere technieken. Ik ben nogal een techniekenfreak, die graag van alles uitprobeert, maar dat ik deze quilt af zou maken, daar heb ik nooit aan getwijfeld.

Geïnspireerd door Paulines mooie patchworkblokken, begon de quilt opeens weer aan mij te trekken. Ik heb mijn bak met rode lapjes tevoorschijn gehaald en ben een blok voor gaan bereiden. Heerlijk! Ik geniet er van om hier weer aan te werken! Inmiddels is er één blok af en heb ik met het volgende blok een beginnetje gemaakt.



Rechtsonderin wil het blok niet helemaal vlak liggen, maar verder ben ik wel tevreden over dit blok. Ik houd van ronde vormen. Het is wat lastiger naaien, maar het geeft altijd wel een kick als je de stukjes omklapt en er een mooie ronde lijn zichtbaar wordt!

Het volgende blok is er ook weer een met ronde lijnen.




Deze quilt, hij blijft voor mij heel speciaal en gevoelsmatig heel sterk verbonden met mijn moeder ook al heeft ze hem nooit gezien. De quilt zal dan ook haar naam krijgen: Ida Karoline.

Karin

vrijdag 1 maart 2013

Verrassing!

Vanmiddag lag er een zachte envelop op mijn deurmat. Er in: een heel lieve kaart met prachtige mooie lapjes voor mijn non-colour-crystals van haar.

Dat kwam zo. Zij zocht namelijk voor haar hartjesquilt een lapje van Jinny Beyer die inmiddels uit de collectie was en ik bleek dat lapje nog in mijn voorraad te hebben. Opgestuurd dus en nu kreeg ik dit er voor terug, met ook nog een lapje voor mijn verjaardag!

Wow, ik werd er gewoon verlegen van! Pauline, dank je wel, jij hebt zoals altijd een perfecte neus voor wat ik mooi vind!


Het pakketje bevat 10 verschillende lapjes in diverse grijstinten! Door het glimmende plastic is dat niet zo goed te zien, dus hierbij ook nog even een foto zonder plastic. Het verenstofje is ook goed gevonden! Ik ben namelijk gek op vogels!


Mooi he? Ik ga mijn crystals weer eens opzoeken!

Karin