woensdag 23 november 2016

Redden wat er te redden valt

Niet gehinderd door enige kennis van zaken, stortte ik mij in maart 2013 op het breien van de Thistle. Het ging eigenlijk best goed. Tot aan de laatste rij bloemen... daar wilde ik geen half patroon van de volgende rij meer tussen hebben, dus moest ik de inbreikleur grote stukken meevoeren. Dat ging niet zo goed.

Die laatste toeren waren ook veel losser gebreid dan de rest. Tja, ik heb nou eenmaal geen vaste hand van breien. En toen bij het breien van die rand dan ook nog de kabel uit de naald losschoot, belandde de shawl in de kast. En daar kwam ik 'm gisteren weer tegen.

Toch wel zonde om er niets mee te doen. Ik besloot om te proberen om die lange meevoerdraden door te knippen en af te hechten. Tot zo ver het goede plan: géén haalbare kaart!
Als laatste redmiddel heb ik 'm gevilt. Die te strakke draden heb ik allemaal doorgeknipt, de rimpels gladgetrokken en daarna in de droger. *slik*

Maar wat een briljante methode is dat, vilten in de droogtrommel. Je kunt het proces vrij goed volgen en stoppen zodra je het genoeg vindt. Ik wilde een soepel gevilte shawl, en dat is gelukt! Ik moet nu alleen de steek nog afwerken. Normaal brei je daar nog een rand omheen, maar omdat de shawl toch al niet echt goed was, had ik daar geen puf meer voor. Het nieuwe plan is om de achterkant af te werken met satijnband. Dat moet ik dan nog wel eerst ergens op de kop tikken!

 Wordt vervolgd dus...

Karin